Hərdən belə də ola bilir. Anidən. Gözləmədiyin, özünü hazır bilmədiyin bir anda, lap elə həkim qəbulunda növbə gözlədiyin zaman, üzünü birinci dəfə gördüyün yöndəmsiz insan, rahatca sol tərəfində boş qalmış stula oturub sənə tərəf əyilər. Salamsız-kəlamsız söhbətə başlayar. Əlacsızlıqdan təslim olarsan tanımadığın Heç Kimə.
Ay işığında
Aşıq Valeh o qədər qocalmışdı ki, neçə-neçə yüz illər karvanını yola salmış, budaqlarının bir çoxu qurumuş, bəziləri qaralıb kösəyə dönmüş və başına tarixdən əvvəlki ildırımlar düşmüş qocaman bir çinara oxşarı vardı...
Aslan və Fərhad
Böyük bir şəhərin ən qaranlıq və tənha küçələrindən birində оlan kiçik, birmərtəbəli evdə iki qardaş, bir bacı yaşayırdı. Qardaşlardan biri оn altı yaşında Fərhad, о birisi iyirmi altı yaşında Aslan idi. Bacıları isə оn beş yaşında Züleyxa adında bir qız idi. Bu kiçik ailədə baş verən və vaxtilə mənə söylənilən оlduqca mütəəssir bir hadisə mənim qəlbimi sıxdığı üçün bu hadisəni möhtərəm оxuculara söyləməklə оnları da öz dərdimə şərik etmək fikrindəyəm.
Müəllimin arzusu
Zəng çalındı. Zəhranın ürəyi şiddətlə çırpındı. «İndi gələcək. Deyim, deməyim?! Görəsən, yazar, ya yox?!» Zəhra orta cərgədə müəllimin stoluna bitişik partada otururdu. Keçib əyləşəndə rəfiqəsi dedi:
Susuzluq
Payız yeni girmişdi. Ancaq yayın yandırıcı istisi, boğucu bürküsü davam edirdi. Biz şəhərdən çıxmış, yaxın kəndlərin birinə doğru yol almışdıq. Yolun hər iki tərəfi də quraqlıq və bomboş idi. Uzaq dağların döşündə saralan küləşli zəmilərdən, boz və sıldırım yarğanlardan başqa heç nə görünmürdü.